Kinderboekbeoordelingen

Tijs en zijn ouders hebben verschillende manieren van rouwen. Tijs denkt na over of er ergens nog iets van zijn broer over is, in de hemel bijvoorbeeld. Zijn moeder heeft de robot nodig, en ook zijn vader leert de robot waarderen. De vader van Tijs' beste vriend Twan zegt dat de robots ervoor zorgen dat mensen hun gevoelens niet meer voelen, hij zegt dat rouw bij het leven hoort. Tijs en Twan hebben een mooie vriendschap, ze begrijpen elkaar en zien het meteen aan elkaar als ze ergens mee zitten. Zo ziet Tijs ook hoeveel last Twan heeft gehad van de scheiding van zijn ouders, en als Twan's vader een nieuwe vriendin blijkt te hebben, bedenken de vrienden samen een plan om van 'de indringers' in hun leven af te komen. De beide jongens helpen elkaar en kunnen bij elkaar hun emoties uiten. Ze leren waar ze wel en geen controle over hebben, en wanneer het werkt om actie te ondernemen tegen iets wat als een probleem voelt.

Vos vindt veel dingen spannend. Als Vos niet van de glijbaan durft omdat die wel erg hoog is, zegt Konijn dat hij zich geen zorgen hoeft te maken en hun nieuwe vriend Uil pakt zijn hand om samen te glijden. En als Vos bang is dat anderen hem uitlachen om zijn mislukte kapsel, moedigt Konijn hem aan om toch naar de speeltuin te gaan en zo veel lol te maken dat ze het niet eens zouden horen als iemand hem uitlacht. Op die manier laten Vos en Konijn zien dat blootstelling, nadenken over de gevolgen en over hoe logisch en realistisch de angst is, werkt om het jezelf makkelijker te maken.

Een grappig verhaal over dromen en vriendschap. In dit verhaal komen veel aspecten terug die kinderen met gescheiden ouders en met ouders met depressie kunnen herkennen. Leo heeft (in het begin van het verhaal tenminste) geen warm thuis. Bij zijn moeder moet hij voor zichzelf en voor haar zorgen, bij zijn vader voelt hij zich niet welkom. Uiteindelijk leert hij dat hij hulp mag vragen, en dat andere mensen hem graag willen helpen. Hij leert voor zichzelf op te komen naar zijn vader toe, en daardoor kan hun relatie herstellen. Op school heeft Leo het ook niet makkelijk. De 'Boze B's' maken hem het leven zuur. Hoewel hij niet leert dat hij daarover ook om hulp mag vragen aan de leraren, leert hij wel dat ook de Boze B's niet alleen maar gemeen zijn. Zij hebben het ook niet fijn thuis, en daarom gedragen ze zich zo. Leo leert dat wraak nemen op pestkoppen niet werkt, maar dat een vriendelijk gebaar veel beter werkt.

Nina vertelt hoe het vroeger thuis was, en hoe dat toen veranderde. Eerst hielden papa en mama van elkaar, toen kregen ze veel ruzie. Ze vindt het soms wel moeilijk, en merkt ook dat haar ouders verdrietig zijn. Maar ze weet ook dat het zo beter is, en dat haar ouders nog evenveel van haar houden als eerst. In dit boek worden veel aspecten van het leven na scheiding benoemd en het geeft dus een goed beeld. Het laat zien dat het normaal is dat kinderen vaak bij de andere ouder willen zijn dan waar ze op dat moment zijn, en dat ze merken dat hun ouders verdrietig zijn.

Dit kleurrijke prentenboek kan je kind inspireren om twee technieken te gebruiken om van angsten af te komen: blootstelling en positieve gevolgen. Kleine Broer gaat ondanks zijn angst naar buiten om Grote Broer te zoeken. Daar komt hij oog in oog te staan met zijn angsten, en komt hij erachter dat het wel meevalt. Het gevolg is dat hij ziet hoe mooi en groot de wereld is en dat hij zijn Grote Broer vindt. Bovendien is dit herkenbaar voor de doelgroep: angst voor enge dieren en voor het donker zijn veelvoorkomende angsten bij kinderen tot 6 jaar.

Vanuit het perspectief van Amira is alles anders in het nieuwe land. De taal is anders, ze wordt anders aangekeken en de mensen lijken niet blij te zijn met haar. Dit verhaal wekt empathie op voor kinderen die in een nieuw land terecht komen.

Een lief verhaal over een jong meisje dat luistert naar de mooie verhalen van haar opa over vroeger. Dit boek gaat niet expliciet over huidskleur of LHBTQIA+, maar brengt wel diversiteit aan op je boekenplank!

In dit prentenboek komt Arthur erachter wat er gebeurt nadat je verbeelding je bang maakt. Het verbeelde 'monster' eet je op: en dan? Je wordt natuurlijk niet écht opgegeten. Arthur komt er zo achter dat je verbeelding van jouzelf is, en dat je er ook plezier mee kunt beleven.

Met dit boek kan je kinderen veel leren over hoe het leven van kinderen die moeten vluchten eruit ziet. Bij het lezen van dit boek leef je je in de belevingswereld van deze kinderen in. Daarnaast gaan de kinderen in dit verhaal op verschillende en realistische manieren om met de vervelende gebeurtenissen die ze meemaken. Zo vertelt Samuel alles over wat hij meemaakt aan zijn beer, alsof hij tegen zijn opa praat die niet mee kon gaan. En Fatima tekent en schildert de rozen uit haar oma's tuin na, om zich weer even thuis te voelen.

In deze bundel worden veel verschillende thema's rondom klimaat en milieu aangeraakt. In sommige verhalen zoeken kinderen de wilde natuur op, in andere zoeken ze groen in de stad. Er worden plantengroei-middeltjes uitgevonden en brillen waarmee je CO2-uitstoot kunt zien. In de meeste verhalen leren de personages natuur te waarderen en beschermen. De meeste aandacht gaat naar probleemgerichte coping en sociale steun: samen actie ondernemen om het probleem van klimaatverandering op te lossen. Aandacht voor de emoties, zoals hopeloosheid en rouw komt minder sterk naar voren.

In dit derde deel van de Knots-serie willen Knots en Freddie ervoor zorgen dat hun families vrienden met elkaar worden. De stam van Knots is bang voor de Oerkies, maar eigenlijk zijn zij helemaal niet eng. Knots en Freddie weten dat al van elkaar, zij zijn vrienden geworden. Maar nu moet de rest dat nog leren. Ze gaan een wens doen in de Grot der Wensen. Een punt waarmee dit boek een hogere score had kunnen krijgen, is het einde. De stam van Knots is de Oerkie-stam tegengekomen, maar ze begrepen niet dat dit de Oerkies waren. Dus werden ze vrienden. Maar ze denken nog steeds dat Oerkies eng zijn. Het was mooi geweest als dit onjuiste vooroordeel actief werd ontkracht in het boek.

Een verhaal over verlies, rouw en familie. Hoewel Cato haar moeder nooit heeft gekend, mist ze haar en wil ze haar leren kennen. Bovendien voelt ze zich alleen, omdat haar vader zich niet in haar lijkt te interesseren. Cato is een meisje met veel emoties, dat zich groot houdt en doet alsof dingen haar niet raken. Buurvrouw Cornelia, die een paar keer per week bij hen thuis komt om schoon te maken en zich overal mee bemoeit, zegt dat ook tegen haar: emoties geven we een plekje in een piepklein putje in je hoofd, met een deksel erop. Maar door het verhaal komen die emoties toch het putje uit en moet Cato ermee omgaan. Dit boek heeft een sterk cathargisch effect: het raakt je en maakt dat je eigen emoties ook loskomen. Dat kan een kind helpen om zelf om te gaan met verdriet of verlies. Let wel op: in dit boek zitten ook magische elementen, waardoor Cato's oplossing niet één-op-één over te nemen is in de echte wereld.